نوشته شده در دیدگاه‌تان را بنویسید

بیماری های حاد ارتفاع (AMS)|بهترین روش درمان آن

بیماری های حاد ارتفاعبیماری های حاد ارتفاع

در این مطلب جدای از معرفی بیماری های حاد ارتفاع طرز استفاده از قرص استازولامید رو توضیح میدهیم و اینکه راهکار مناسبی نیست استفاده از این قرص برای کوهنورد های حرفه ای.

بیماری حاد ناشی از ارتفاع بالا، که به نام بیماری حاد کوهستان (acute mountain sickness) نیز شناخته می‌شود، ممکن است با نشانه‌های مختلفی همراه باشد. این بیماری ناشی از کاهش سطح اکسیژن در ارتفاعات بسیار بالا است و ممکن است هنگام رسیدن به ارتفاعات بالا، موقع سفر کردن، پیاده‌روی یا صعود به کوه‌ها یا سایر مناطق بلند، ایجاد شود. افرادی که به ارتفاعات بالاتر از 4000 متر می‌روند، زنان، افراد جوان‌تر از اواسط میان‌سالی و افراد دارای سابقه میگرن، در معرض خطر بیش‌تری برای ابتلا به بیماری‌های ارتفاع قرار دارند. شایع‌ترین نشانه‌ها عبارتند از سردرد، از دست دادن اشتها، بی‌خوابی و تهوع. با این حال، اشکال شدید آن می‌تواند منجر به گیجی، اشکال در راه رفتن، سرفه پیشرونده، تنگی نفس و حتی مرگ‌ومیرشود.

 

در ادامه انواع آن و راه های پیشگیری و درمان رو توضیح میدیم.

 

انواع ارتفاع زدگی:

 

ارتفاع زدگی حاد (Acute Mountain Sickness) (AMS): این نوع از ارتفاع‌زدگی خفیف‌ترین نوع این بیماری و متداول‌ترین نوع آن است. تقریبا در ارتفاع زیر 4000 متر هر نوع ارتفاع‌زدگی از همین نوع است که با راه‌کارهای ساده‌ای قابل درمان است.

 

بیماری ورم مغزی در ارتفاع زیاد (High-Altitude Cerebral Edema) (HACE): در این نوع ارتفاع‌زدگی مایعی در مغز جمع شده و سبب کاهش هوشیاری، سرگیجه و توهم شدید می‌شود. این مایع معمولا پلاسمای خون است و باعث ورم مغزی می‌شود. این مورد در ارتفاعات بالای 4000 معمولا رخ می‌دهد که توصیه می‌شود فرد بیمار به ارتفاع کم‌تر منتقل شده و تحت نظارت پزشک قرار بگیرد.

بیماری ورم ریوی از ارتفاع زیاد (High-Altitude Pulmonary Edema) (HAPE): این مورد خطرناک‌ترین نوع ارتفاع زدگی است. در این مورد مایع میان‌بافتی بدن به همران پلاسما در زیر پوست و ریه‌ها تجمع کرده و روند اکسیژن‌رسانی را با مشکل جدی مواجه می‌کند. این نوع از بیماری معمولا برای افرادی که برای چند روز متوالی در ارتفاعات بالای 5000 متر سر می‌کنند ممکن است رخ دهد و علایم آن با گذشت زمان بیش‌تر شده و خس‌خس سینه و سرفه و تنگی نفس را نیز شامل می‌شود. در این حالت فرد باید با کمک سایر اعضای تیم، هر چه سریع‌تری به ارتفاعات پایین منتقل شده و تحت درمان و نظارت پزشک قرار بگیرد.

 

 

درمان ارتفاع زدگی حاد و راه های پیشگیری از آن

  • اولین نکته در جلوگیری از ارتفاع‌زدگی، انجام تمرینات هوازی و بالابردن آمادگی جسمانی است. هر چه بدن شما آماده‌تر باشد و کمبود اکسیژن و فشار برای تامین و توزیع آن را بیشتر تمرین کرده باشد، احتمال ارتفاع‌زده شدن شما کم‌تر می‌شود.
  • بهتر است صعود خود را از ارتفاعات کم‌تر (مثلا 2000 متری) آغاز کنید. اگر ارتفاع شروع صعود بالای 3000 است بهتر است یک شب را در همان ارتفاع سر کنید تا بدنتان به شرایط آب‌وهوایی عادت کرده و برای صعود پیش‌زمینه داشته باشد.
  • بسته به آمادگی بدنیتان بهتر است هر چند متر که ارتفاع می‌گیرید، چند دقیقه‌ای استراحت کرده به هواگیری بپردازید. با این کار هم اکسیژن مورد نیاز خودتان را تامین می‌کنید و هم بدنتان را به شرایط آب‌وهوایی جدید عادت می‌دهید. می‌توانید این کار را با هر 100 یا 150 متر ارتفاع‌گرفتن انجام دهید. چند دقیقه‌ای بنشینید. به آرامی دم و بازدم‌های عمیق انجام دهید و سعی کنید بدنتان را آرام کرده و ضربان قلب خود را کاهش دهید. این هواگیری می‌تواند در جلوگیری از ارتفاع‌زدگی بسیار مفید باشد.
  • در صورت داشتن سردرد و هنگامی که این سردرد شدت گرفت می‌توانید از ایبوپروفن و استامینوفن استفاده کنید.
  • اگر ارتفاع صعود شما زیاد و برنامه‌ی کوهنوزدی شما نیز چندین روزه هست، بهتر است طوری برنامه‌ریزی کنید که بتوانید شب‌ها در ارتفاع مناسب که بدنتان به آن عادت دارد استراحت کنید تا در حین شب، بدنتان به ارتفاع فعلی عادت کند.
  • در صورتی که علایم شدید داشتید می‌توانید کمی کاهش ارتفاع داده و با رفع علایم، مجددا صعود خود را از سر بگیرید.
  • یکی دیگر از راه های جلوگیری از ارتفاع زدگی که روشی کارامد نیست استفاده از قرص استازولامید است.
  • مصرف قرص استازولامید (معروف به قرص ارتفاع) به عنوان داروی پیشگیری از ارتفاع زدگی باید یک روز قبل از صعود شروع شود و تا رسیدن به ارتفاع مورد نظر می تواند ادامه داشته باشد. دوز پیشنهادی استازولامید برای پیشگیری از ارتفاع زدگی در بالغین 125 میلی گرم و دو بار در روز است. (افراد بالای 100 کیلو مقدار بیشتر تا 250 میلی گرم و دو بار در روز). استازولامید معمولا به صورت قرص های 250 میلی گرم در بازار ایران موجود است که باید در هر وعده نصف قرص (125 میلی گرم) مصرف شود و همچنین از یک برند استفاده شود زیرا ساختار جزیی آن گاهی در شرکت های دیگر متفاوت است.

 

قرص استازلامید

 

اما همیشه بهترین راه برای جلوگیری از ارتفاع زدگی تمرین های مشخص و منطم و پایبندی به اصول ورزشی میباشد که مارا در راه رسیدن به قله کمک میکند.

نوشته شده در دیدگاه‌تان را بنویسید

افراد مجاز به کوهنوردی

افراد مجاز به کوهنوردی !

چه افرادی مجاز به کوهنوردی میباشند؟

چرا کوهنوردی؟

باید ها و نباید ها را در ادامه همراه ما باشید

مسیر خط الرس قله توچال
(خط الرس توچال)

کوهنوردی یکی از ورزش هایی هست که در دوران کرونا بسیار به چشم اومد و خیلی ها بهش علاقمند شدن تفرحی رفتن به کوه صعود به پناهگاه ها برای خوردن یه وعده غذایی و دورهمی بادوستان و خیلی ها هم به قول معروف قله زن شدن و قلل مختلفی رو فتح کردن.

و نکته جالبی که وجود دارد این است که خیلی ها به اشتباه قله توچال را یکی از قله های طرح سیمرغ میدانند که این یک باور اشتباه است.قله های طرح سیمرغ را اینجا بخوانید.

 

کوهنوردی تاثیرات زیادی بر سلامت انسان دارد که ازجمله آن‌ها می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

  • باز شدن مویرگ‌های بدن
  • جلوگیری از بیماری‌های قند خون
  • از بین رفتن چربی بدن
  • افزایش میزان خون در عضلات
  • افزایش توان قلب برای پمپاژ خون با افزایش گردش خون
  • تقویت مفاصل
  • کاهش استرس و فشارهای روحی و روان
  • و….

در راستای اینکه چه کسی باید به کوه نرود صحبت های دکتر هوشنگ بهمنی رو که با ایسنا به تازگی گزارش داشته  و درمورد افردای که مجاز به کوهنوردی نیستند صحبت هایی کردن را میخونیم‌؛

پزشک ورزشی هیات پزشکی ورزشی کرمانشاه با اشاره به اینکه کوهنوردی رشته‌ای مناسب برای همه افراد نیست، گفت: بیماران قلبی با سابقه سکته قلبی و استنت، فشار خون کنترل نشده، افراد مبتلا به صرع و با سابقه اخیر جراحی چشم نباید کوه بروند.

دکتر هوشنگ بهمنی در گفت و گو با ایسنا، با بیان اینکه هرساله با گرم شدن هوا افراد زیادی کوهنوردی را جزو برنامه های هفتگی خود قرار می دهند، اظهار کرد: به همه علاقمندان به کوهنوردی و بویژه افرادی بالای 50 سال و افرادی که بیماریهای زمینه ای دارند، توصیه می کنیم پیش از رفتن به کوه معاینات پزشکی داشته باشند.

وی تصریح کرد: در این معاینات سابقه فشار خون، دیابت و قند خون، درد در قفسه سینه حین انجام پیاده روی طولانی و یا فعالیت، بیماریهای مغزی، صرع و … برای فرد بررسی می شود و آنگاه تشخیص داده می شود که می تواند برای کوهنوردی اقدام کند، یا نه.

پزشک ورزشی هیات پزشکی ورزشی کرمانشاه با تاکید براینکه بیماران قلبی با سابقه سکته قلبی و استنت، فشار خون کنترل نشده، صرع و با سابقه اخیر جراحی چشم نباید کوه بروند، خاطرنشان کرد: افرادی هم که برای اولین بار قصد کوهنوردی دارند، باید از حدود یکی دو هفته پیش از اجرای این برنامه، برخی ورزش ها مانند ورزش های استقامتی و هوازی را انجام دهند تا با دم عمیق و تنفس شکمی و بازدم طولانی عضلات ریه های آنها برای صعود به کوه تقویت شود و گنجایش حجم بیشتری از هوا را داشته باشد.

وی خاطرنشان کرد: برخی بیماران تنفسی مانند بیماران مبتلا به آسم اگر بیماری آنها شدید است و همچنین بیماران قلبی، باید کوهنوردی را با احتیاط انجام دهند و حتما داروهایشان را با خود به کوه ببرند. این افراد وقتی به ارتفاع می روند، روزانه بیشتر از 300 تا 500 متر نباید ارتفاع بگیرند.

بهمنی اضافه کرد: بیمارانی هم که به تازگی جراحی شبکیه و قرنیه را انجام داده اند، تا 12 هفته پس از انجام جراحی نباید برای کوهنوردی اقدام کنند و اگر هم قصد دارند به کوه بروند باید با پزشک خود حتما مشورت کنند.

وی کوهنوردی را برای بیماران مبتلا به صرع ممنوع اعلام کرد و گفت: باتوجه به اینکه با بالا رفتن از ارتفاع، اکسیژن کمتری به مغز می رسد و این مسئله می تواند شروع حمله را برای بیماران صرعی به همراه داشته باشد، به این افراد توصیه می کنیم از کوهنوردی پزهیز کنند، چراکه در صورتی که دچار حمله صرع شوند راهی برای کنترل آن در ارتفاع نیست و ممکن است از کوه سقوط کنند.

پزشک ورزشی هیات پزشکی ورزشی کرمانشاه در خصوص شرایط کوهنوردی برای بیماران دیابتی هم گفت: زمانی که فردی از کوه بالا می رود، بدن در ابتدا با کاهش قند مواجه می شود و در ادامه صعود بدن هورمون ضد انسولین را تولید می کند که این موضوع باعث می شود تنظیم قند در ارتفاع به هم بریزد، بویژه برای بیمارانی که انسولین مصرف می کنند این مسئله خطرساز است.

وی با بیان اینکه دستگاه تست قند در ارتفاع چندان کارایی برای این بیماران نخواهد داشت، عنوان کرد: این دستگاه ها معمولا در دمای 10 تا 40 درجه باید قرار بگیرند، این درحالی است که در ارتفاع دمای هوا می تواند بسیار گرم و یا بسیار سرد باشد، بنابراین اطلاعات درستی به بیمار نمی دهد و ممکن است بیمار داروهایش را با دوز بالا و یا  دوز پائین مصرف کند که مشکل ساز خواهد شد.

پزشک ورزشی هیات پزشکی ورزشی کرمانشاه با بیان اینکه کوهنوردی برای افرادی که میگرن دارند هم باید با احتیاط باشد، گفت: این افراد در ارتفاع علائم بیماری ارتفاع را پیدا می کنند و احتمال تشدید میگرن برای آنها حین صعود وجود دارد، بنابراین باید داروهای خود را به همراه داشته باشند و با پزشک همراه تیم مشورت کنند. در زمان رفتن به کوه باید به تدریج ارتفاع را افزایش دهند و توقف های کوتاه داشته باشند، آب به  میزان کافی مصرف کنند و از عینک های محافظ uv استفاده کنند.

بهمنی به وقوع بیماری ارتفاع یا ارتفاع زدگی در برخی از کوهنوردان هم اشاره کرد و گفت: علائم بیماری ارتفاع کاملا شبیه بیماریهای قلبی است، در این بیماری فرد علائمی همچون درد در قفسه سینه، سختی تنفس،  سرگیجه و حالت تهوع را دارد. افردی که دچار بیماری دیابت هستند نیز زمانی که از ارتفاع بالا می روند، این حالت ها را تجربه می کنند.

وی با تاکید براینکه نباید علائم بیماری ارتفاع را دست کم گرفت، عنوان کرد: اگر این علائم را دست کم بگیریم، علائم اولیه تبدیل به ورم پرده های داخلی بدن مانند پرده های دور شکم، قلب، ریه و مغز خواهد شد و حتی ممکن است مرگ بیمار را به دنبال داشته باشد.

وی خونریزی گوارشی را از دیگر بیماریها در کوهنوردی دانست و افزود: گاها برخی کوهنوردان در ارتفاع ممکن است دچار سردرد، کوفتگی و زانودردهای شایعی شوند که برای رفع آنها داروهایی مانند پروفن و داروهایی که ضد التهابی هستند را مصرف می کنند که این داروها باعث خونریزی گوارشی آنها می شود.

بهمنی به وجود یک باور غلط بین برخی کوهنوردان هم اشاره کرد که باعث می شود دچار خونریزی گوارشی شوند و دراین رابطه توضیح داد: برخی از کوهنوردان قبل از اینکه به کوه بروند برای جلوگیری از ارتفاع زدگی، آمپول دگزامتون تزریق می کنند، درحالی که این آمپول باعث خونریزی گوارشی می شود.

وی تاکید کرد: کوهنوردانی هم که زخم معده دارند، 14 روز قبل از رفتن به کوه باید بیماری خود را درمان کنند.

پزشک ورزشی هیات پزشکی ورزشی کرمانشاه درخصوص کوهنوردی برای بیماران ارتوپدی هم گفت: اگر بیماری این افراد سبک باشد، با تدابیری می توانند به کوه بروند، از جمله اینکه بار کوله پشتی در افراد سالم یک چهارم تا یک پنجم وزن آنها باید باشد و در افراد با درد کمر و زانو کمتر از یک پنجم وزن بدنشان باشد.

وی تاکید کرد: کوهنوردانی که بیماری مفاصل  دارند مخصوصا بیمارانی که آرتروز دارند، بهتر است به کوه نروند و اگر هم می روند بسیار آهسته کوهنوردی کنند.

بهمنی اظهار کرد: بیمارانی هم که فشار خون دارند، کوهنوردی در ارتفاع کم باعث تعادل آنها می شود، اما در ارتفاع بالا فشار آنها را افزایش می دهد، پس توصیه می شود بیش از چهار تا پنج هزار مترکوهنوردی نداشته باشند.

روش کوهنوردی  الپی چیست؟

گزارش صعود به دماوند